Het leven van zalige Moeder Maria Teresa van de Heilige Jozef

Aangepast naar een artikel van Anne Tschanz, gepubliceerd in de mei/juni 2013 editie van het tijdschrift Religious Life getiteld “Blessed Maria Teresa of St. Joseph: A heart full to overflowing.” (Zalige Maria Teresa van de Heilige Jozef: een hart vol dat overloopt)

Gewekt met diepe sympathie. Anna Maria Tauscher van den Bosch werd geboren in 1855 in Sandow, Oost-Pruisen (nu in Polen), uit haar lutherse ouders, Hermann en Maria Paolina, de eerste van drie dochters die de kindertijd overleefden. Hermann kwam uit een lange rij lutherse predikanten die hun afstamming terug konden voeren tot de Reformatie. De moeder van Anna Maria stond bekend als ‘de moeder van alle armen’. Anna Maria vergezelde haar moeder vaak op haar liefdadigheidsbezoeken en “hun benarde toestand wekte bij mij een diep medeleven”.
Maria was een serieus, rustig kind, geplaagd door een “onbeschrijfelijke verlegenheid”. Elke vorm van erkenning, zelfs in de volwassenheid, was voor haar een ‘grote versterving’. Zelfs als jong meisje bracht ze offers voor Jezus en ze betreurde ijdelheid in zichzelf. Op jonge leeftijd besloot ze dat ze alleen op God zou vertrouwen om haar ‘innerlijke leven’ te leiden.

Het gezin vestigde zich uiteindelijk in Berlijn en in 1870 werd ze vanwege haar kwetsbare gezondheid naar een kostschool buiten de stad gestuurd. De school ging ervan uit dat ze een lutherse was, maar toen haar werd gevraagd, antwoordde ze: “Nee, geen lutherse.” Maria’s ouders spraken vaak over de vervolging van katholieken in Pruisen, de zogenaamde Kulturkampf. Haar sympathie voor de gevangengenomen en verbannen bisschoppen, priesters en religieuzen creëerde in haar een “ware katholieke geest”. Ook haar vader werd aangevallen vanwege zijn verdediging van de Heilige Drie-eenheid en de Eucharistie, die in de Lutherse Evangelische Kerk in twijfel waren getrokken. Uiteindelijk werd hij gedwongen om een ​​nieuwe functie buiten Berlijn in te nemen.

Anna Maria was erg verbaasd toen haar grootvader probeerde een huwelijk voor haar te regelen en was opgelucht toen haar moeder haar vertelde dat ze zelf moest beslissen. Geïnspireerd door de zelfopoffering van de zusters die op het internaat voor haar zorgden, besloot ze zuster te worden. In haar hart was de afbeelding van een rood bakstenen gebouw met de inscriptie erboven: Een thuis voor de thuislozen. De dood van haar moeder in 1874 maakte haar ontroostbaar, maar ‘het bracht me dichter bij God en leerde me de waarde van lijden’. Als oudste in het gezin nam ze de verantwoordelijkheden van het huis van haar vader en de liefdadigheidsactiviteiten van haar moeder over. Ze zamelde ook geld in voor zendelingen die zich bekommerden om kinderen die gedoopt moesten worden en mensen in burgerlijke huwelijken die een kerkelijk huwelijk wilden.

Een geloofscrisis overwinnen

In 1877 zorgde een schijnbaar vrome man die een slecht leven leidde, ervoor dat ze aan haar geloof twijfelde. ‘Ik stopte met bidden en probeerde mijn nieuwe weg, maar ik kon niet leven zonder gebed en geloof. Een verlangen naar God greep me aan … Ik werkte nu alleen nog maar voor God. ” Ze kende geen katholieken en las geen katholieke literatuur, maar haar ongelukkige vader zei tegen haar: “Jij bent meer katholiek dan evangelisch.”
Anna Maria geloofde dat God ‘mij in Zijn dienst zou roepen’, dus om dit werk te ondersteunen vroeg ze om ‘kruisen en lijden voor mijn hele leven’. Kort voor haar dertigste verjaardag ging ze logeren bij een vriendin in het Rijnland. Het zien van de katholieke heiligdommen in de open lucht en het binnenlopen van de kathedraal van Keulen blies haar ziel nieuw leven in. “Dit alles,” zei ze, “gaf me het eerste inzicht in een leven dat ik tot dusver slechts op een vage manier had ervaren.”

In 1886 solliciteerde ze naar de functie van hoofdverpleegkundige in een tehuis voor geesteszieken in Berlijn. De bewoners en arbeiders waren katholiek, maar omdat de directeur luthers was, gaf haar vader zijn toestemming. Haar eerste ontmoetingen met de stervenden en de patiënten met “hun wilde starende ogen” lieten haar “verstijfd van afschuw” achter. Met een beetje rust en tijd was ze in staat God te danken dat hij haar bij de allerarmsten had gebracht. Haar toewijding aan haar opdracht bracht een zo dramatische verandering teweeg dat de “bezoekende artsen opmerkten dat dit geen institutioneel leven was, maar een echt gezinsleven.”
Maria wilde niet betaald worden, want dit ‘kwam niet overeen met mijn idee van opoffering’. Uiteindelijk accepteerde ze een salaris om de patiënten traktaties te geven en de doden te begraven, want de behoeftigen waren doodsbang dat hun lichamen voor experimenten van de medische wetenschap zouden worden overgedragen. Hier werd Maria ondergedompeld in de echte katholieke cultuur en nam ze deel aan de vieringen ter ere van de Heilige Maagd Maria en het Heilig Hart. Toen een priester haar een katholieke catechismus gaf, was ze verbaasd te beseffen dat dit ‘mijn eigen religie’ was.
Maria knielde in een kapel gewijd aan de Goede Herder en realiseerde zich dat haar liefde voor de lijdende mensheid een eigenzinnig schaap naar de katholieke kerk had geleid. Maar er waren ernstige obstakels voor haar bekering. De directeur dreigde haar te ontslaan en ze beefde van angst om haar vader onder ogen te zien. Toen hij een belofte eiste dat ze nooit katholiek zou worden, antwoordde ze in het bijzijn van haar huilende familie: “Nee, dat kan ik niet beloven.” Dus, zoals ze in haar memoires zei: “Ik ben voor altijd van huis vertrokken!”

Opgenomen in de kerk

In 1888 werd Anna Maria opgenomen in de katholieke kerk. Ze hoefde niets af te zweren, “aangezien ik nooit uit eigen vrije wil tot de Lutherse Kerk had behoord.” Toen de directeur hoorde van de stap die ze had genomen, werd ze ontslagen en kreeg ze vervolgens slechte referenties. Omdat ze geen baan kon vinden, vond ze een huis in een Augustijner klooster waar ze ondergeschikte arbeid verrichtte. De vernedering van haar situatie bracht haar dichter bij de heilige Jozef in wie ze groot vertrouwen stelde. Dit was een vormingsperiode waarin ze werd geschoold in pijnlijke armoede en strenge boetedoeningen. Door dit lijden met dankbaarheid te omarmen, werden ze ‘veranderd in een onbeschrijfelijke zoetheid’. Haar grootste vreugde was om zo dicht bij het Heilig Sacrament te zijn dat ‘ze zich doordrongen voelde van de warmte van Gods liefde’. Deze vurige liefde voor Onze Lieve Heer, aanwezig in de tabernakel, zou een kenmerk van haar spiritualiteit worden.
Op een dag begreep ze duidelijk: “Treed niet in bij een orde, maar vorm er zelf een.” Ze stelde toen een nogal vreemde vraag aan Onze Lieve Vrouw: “Wat voor kleding zullen we dragen?” Meteen zag ze een zuster in een bruin habijt met een gesteven witte kap, die met een bruine sluier bedekt was. Geen van de zusters die ze kende, leek op het visioen dat ze had gezien.
In 1889 werd Maria metgezel van een vrouw in Berlijn. Zonder geld, familie of eigen huis, werd haar alle aardse vertroostingen ontnomen ‘omdat God mijn alles wilde zijn’. Ze ontwikkelde de brandende honger niet alleen naar persoonlijke heiliging, maar ook om eerherstel te brengen voor de zonden van de wereld en “om zielen te winnen voor het Heilig Hart”. Op een dag, toen ze de autobiografie van St. Teresa van Avila las, besefte ze: “Carmel was mijn echte roeping!” In feite was het een karmelietessenhabijt dat ze in haar visioen had gezien. Was het de bedoeling dat ze in een karmelietenklooster moest intreden? Met de hulp van haar biechtvader werd later vastgesteld dat het Anna Maria’s roeping was om de ‘contemplatieve geest van de Karmel in actieve dienst van het apostolaat’ te brengen.
Op een gedenkwaardige dag in juli 1891 zag ze zichzelf op een heuvel staan ​​met ‘een enorme menigte zusters in ons habijt’. God toonde haar een groot kruis van goud en zilver en ze wist wat het betekende: “Als je deze Orde voor Mij hebt gevonden, als je dit lijden op je neemt, aangeduid door dit grote kruis, dan zal Mijn Zoon je eeuwige beloning zijn.” Ze omhelsde het kruis “met liefdevolle dankbaarheid als een vriend naar wie je al heel lang verlangt”. Kort daarna stichtte ze het eerste Sint-Jozefhuis in een klein, oud huis in Berlijn met vijftien kinderen. Nu kon het werk beginnen “de tranen te drogen, de geestelijke wonden te genezen en onschuldige kinderen naar het Hart van Jezus te leiden”. Wat een vreugde op de dag dat het Heilig Sacrament kwam: ‘Hij was van mij en ik ben van hem!’

Een leven van lijden en verdriet

Anna Maria had een vurig verlangen om te lijden uit liefde voor God en voor de redding van zielen terwijl ze op deze aarde was, want ‘lijden voor God is de enige vreugde die de hemel niet heeft’. Het lijden kwam. Een monseigneur, haar belangrijkste promotor, trok tijdelijk zijn goedkeuring in en verbood anderen steun te verlenen omdat hij dacht dat haar werk niet zou overleven. Met een tweede huis en meer dan zeventig kinderen onder haar hoede, leidde het gebrek aan geld hen tot grote armoede. Maria had ook een biechtvader die ‘haar een oceaan van verdriet bezorgde’. Postulanten kregen van hem te horen: “Dit zal nooit een religieuze gemeenschap worden.”

Een ander obstakel was kardinaal Kopp, die haar in 1897 vertelde dat hij nooit een nieuwe congregatie zou goedkeuren – ofwel Berlijn verlaten of zich bij een andere orde voegen. Een misverstand met hem heeft haar reputatie nog meer aangetast. Maria zou Berlijn liever duizend keer verlaten ‘dan mijn lieve Carmel op te geven’. Tijdens een bezoek aan Rome had ze het genoegen opgenomen te worden in de Orde van Ongeschoeide Karmelieten. Met 200 kinderen, zes gezinnen en vijftig zusters onder haar hoede, moest ze echter elders op zoek gaan naar een bisschop die een moederhuis en noviciaat zou verwelkomen. Een priestervriend vertelde haar: “Nu kan God laten zien dat het Zijn werk is!”

Het moederhuis verhuisde tijdelijk naar Sittard, Nederland, en vervolgens naar Engeland. De heilige Jozef bleef hun beschermer en ‘zo groeide het werk en raakte het diepere wortels ondanks stormen en vervolgingen’. Zoals Anna Maria het uitdrukte: “De ziel kan zich inderdaad verheugen over het lijden dat ze draagt ​​uit liefde voor het Heilig Hart, maar niettemin lijdt het lichaam min of meer onder de spanning.”
Ten slotte gaf de bisschop van Frascati in Italië haar toestemming om een ​​moederhuis te vestigen in Rocca di Papa (rots van Peter), Italie. Verbazingwekkend genoeg was het uitzicht vanaf de top van de tuin het uitzicht dat ze in haar visioen in 1891 had gezien. In 1905 werd de Karmel van het Goddelijke Hart van Jezus ‘een schip op zichzelf, maar vastgeketend aan het Grote schip, de oude Eerbiedwaardige Orde van de Karmel, wiens geestelijke vader St. Elias de profeet is’. In 1906 legde ze haar eerste professie af en nam de naam Maria Teresa van de Heilige Jozef aan.

Een rijke erfenis van liefde

Meer huizen volgden in Duitsland en Hongarije, waar zielen werden getransformeerd door ‘innige, oprechte liefde’. Ze vestigde haar eerste huis in de Nieuwe Wereld in 1912 in Milwaukee, Wisconsin, gevolgd door huizen in Kenosha (het eerste voor ouderen), Indiana, Texas, Michigan, Missouri en Canada. De huizen bloeiden ondanks meerdere aanvallen op haar karakter en de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Na de oorlog werd haar huis in Rocca di Papa in beslag genomen, maar de “muren die uit deze fundering rijzen – nederigheid en vertrouwen in God – hebben zichzelf bewezen…. Trouw (volgens de Regel en constituties) is het middel om religieuze ordes te behouden. ” In 1922 keerde het moederhuis definitief terug naar Sittard.

Moeder stierf op 83-jarige leeftijd in Sittard na een langdurige ziekte. Ze liet een erfenis na van 58 gezinnen en 1.000 zusters die voor 10.000 kinderen zorgden. In 2002 zei Edward Cardinal Nowak: “Ze overspoelde de armen, zieken, ouderen, haar zusters en allen die haar raad en hulp zochten met moederlijke zorg, hulp en troost.” Paus Benedictus XVI keurde in 2005 het wonder goed voor haar zaligverklaring. Paus Pius XII zei over haar: “Nooit in de geschiedenis van de mensheid hebben de gebeurtenissen van een vrouw zoveel initiatief en durf geëist, zoveel trouw, morele kracht, opoffering en volharding van alle soorten van lijden – in één woord, zoveel heldendom.”